DE NÓG GROTERE LEUGEN.

Ik schrijf dit artikel als weerwoord op het artikel “De Grote Leugen” van ene “meneertje” op de blogsite van EJ Bron!

lie2

Meneertje, u heeft uw huiswerk niet goed gedaan!

Allereerst uw opmerking: “Er immigreerde echter, na de zgn. Politionele Acties in (toen nog) Nederlands Indië, een nieuwe stroom “indo’s”

Deze indische Nederlanders, die de Nederlandse nationaliteit hadden omdat hun vader (of opa) een Nederlander was, zijn niet geëmigreerd maar gerepatrieerd! Een Nederlander die met zijn familie (die dus ook automatisch de Nederlandse nationaliteit heeft) naar Nederland terugkeert is GEEN immigrant maar een repatriant! Deze Indische Nederlanders hadden in Indonesië een Nederlanse opvoeding gehad en zaten op Nederlandse scholen, waarvan de leraren speciaal uit Nederland werden overgevlogen! Zij wisten derhalve ALLES over Nederland (in tegenstelling tot de Nederlanders, die NIETS over hun eigen koloniën wisten) en de meesten spraken, weliswaar met een licht accent (inherent aan de koloniën), dan ook perfect ABN!

Ten tweede uw opmerking: “Des te meer met de Zuid-Molukkers, zij het pas vele jaren na hun binnenkomst in Nederland en wel met de tweede generatie, die geheel of vrijwel geheel in Nederland was geboren. Die problemen zijn in het kader van dit artikel een (gecomprimeerde) bespreking waard, omdat die tot op zekere hoogte al een voorafspiegeling waren van die welke zich in de latere jaren zouden voordoen. Juist ook wat betreft de reacties van de elites, in het bijzonder de M.S.M

Ik wil absoluut de acties die destijds hebben plaatsgevonden, zoals de school- en treingijzeling, etc. niet goedpraten! Maar hier zat veel meer achter dan wat aan het volk werd verteld!
Na de overheersing van Japan over Nederlands-Indië tijdens de Tweede Wereldoorlog, wilde Nederland de heerschappij over Nederlands-Indië herstellen. De inheemse Indonesiërs kwamen daar echter tegen in opstand en onder leiding van Soekarno brak tussen 1945 en 1949 een opstand uit. De Nederlandse regering gaf het KNIL opdracht daar tegen te strijden. Molukse militairen waren een soort elitekorps van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) en het meest gevreesd. De Indonesische overheid beschouwde hen als handlangers van de voormalige Nederlandse kolonisator, maar desondanks gold ook voor hen het aanbod op te gaan in het Indonesisch leger.

Sommigen deden dat, anderen waren bang voor ‘afrekeningen’ vroeg of laat. Nederland streefde naar een federaal Indonesië waarin de Molukken een vorm van zelfbeschikking zouden krijgen. Maar nadat de regering van Nederland internationaal, met name van de Verenigde Staten geen steun kreeg bij haar pogingen de kolonie te behouden, was de rol van Nederland uitgespeeld. Hoewel bij de soevereiniteitsoverdracht bedongen werd dat er een federale structuur zou komen, verklaarde Indonesië al snel de invoering van een eenheidsstaat.

Toen daarop op 25 april 1950 de ‘Republik Maluku Selatan’ (RMS) werd uitgeroepen, deed Nederland dit af als een opstand van rebellen. Ineens zaten de Molukse militairen, als voormalige strijders in het Nederlandse leger tegen de Indonesische Republiek op Java, in een benarde positie. Uiteraard waren zij bij de plaatselijke bevolking niet erg geliefd. Als ‘tijdelijke’ oplossing werden de 4000 Molukse KNIL’ers met hun gezinnen (in totaal ongeveer 12500 personen) met troepenschepen naar Nederland gehaald, waar zij te horen kregen dat ze waren ontslagen uit militaire dienst.

WAT DOOR DE REGERING WERD VERZWEGEN WAS, DAT DE MOLUKKERS HUN SALARIS DAT ZIJ TEGOED HADDEN ALS KNIL MILITAIR NOOIT HEBBEN GEKREGEN EN OOK NIET HUN OPGEBOUWDE PENSIOENEN!

Zij werden dus dubbel bedonderd, niet alleen heeft de regering hun belofte niet gehouden doordat ze geen poot hadden uitgestoken om hun terugkomst naar de Molukken te realiseren, maar ze hebben ook aan de soldaten die voor hen hebben gevochten in de oorlog hun achterstallig loon NOOIT betaald!!

De eerste jaren woonden de ‘Ambonezen’, zoals ze toen meestal genoemd werden, in een 90-tal centrale woonoorden waaronder de voormalige concentratiekampen Westerbork en Vught.[1] Doelbewust werden de Molukkers buiten de Nederlandse samenleving gehouden. Ze mochten ook niet werken, want ze gingen immers weer terug. Al snel werd toch het onvermijdelijke duidelijk, Nederland zou ze niet terug naar de Molukken brengen.
De verhoudingen tussen de Nederlandse regering en de Molukkers bleven  dus jarenlang zwaar belast door de plotselinge overkomst naar Nederland, het collectieve ontslag uit het leger en de weigering van de Nederlandse regering om zich actief voor het oprichten van een Molukse republiek in te zetten.

Nogmaals, dit is geen excuus voor de extremistische wanhoopsdaden van de Molukkers, maar ik vind wel dat dit absoluut niet in dezelfde context moet worden geplaatst als de wereldwijde massa-moorden door moslims op de Christenen, andersdenkenden en andersgeaarden nu!

https://eunmask.wordpress.com/2013/11/19/de-genocide-van-de-indische-nederlanders-en-de-postkoloniale-doofpot-van-onze-regeringen/

https://eunmask.wordpress.com/2014/01/19/het-misdadige-koloniale-verleden-van-nederland-deel-1/

https://eunmask.wordpress.com/2014/01/20/djangan-loepah-de-komst-van-de-indische-nederlanders-deel-2/

https://eunmask.wordpress.com/2012/08/04/nog-een-voorbeeld-van-de-schending-van-mensenrechten-door-onze-regering/